Ασυλο

Σημερα στις 10 το πρωι στα δικαστηρια της Θεσσαλονικης κρινεται η τυχη ενος τουρκου αγωνιστη, ο Nevzat K. κατηγορείται για συμμετοχή στην ένοπλη "τρομοκρατική" οργάνωση DHKP-C, και η Τουρκια ζηταει την εκδοση του απο τις Ελληνικες αρχες. Τι γνωριζουμε ομως για την οργανωση DHKP-C ?

 

Σε συγκεντρωσεις του ΠΑΜΕ και στο φεστιβαλ της ΚΝΕ τα προηγουμενα χρονια (07-09) αγορασα για πρωτη φορα το περιοδικο τους "Ο ΑΓΩΝΑΣ" και μερικα βιβλια που πουλανε για την οικονομικη ενισχυση του αγωνα.

Δυστυχως τα τελευταια 2 χρονια ισως και 3 δεν εχουν τραπεζακι στο φεστιβαλ τουλαχιστον στη Θεσσαλονικη.

μεσα απο τα βιβλια και τα περιοδικα τους εμαθα για τους 28 αγωνιστες και αγωνιστριες πολιτικους κρατουμενους που δολοφονηθηκαν μεταξυ 19 και 22 Δεκεμβρη 2000 και τους εκατονταδες που εμειναν αναπηροι, βασανιστηκαν και μεταφερθηκαν στα λευκα κελια, για τους 122 νεκρους μαρτυρες και 600 που εμειναν αναπηροι στη μαχη που εδωσαν κοντρα στην απομονωση των λευκων κελιων και αναγκασαν το τουρκικο κρατος στις 22 Γεναρη 2007 να παραδεχθει την ηττα του.

"Γνωρισα" τη Σεργουλ Αλμπαϊρακ την 118η ηρωιδα που δεν υποταχτηκε στην πολιτικη των λευκων κελιων η οποια στην 154η ημερα της απεργιας πεινας στις 26 Δεκεμβρη 2004 αυτοπυρποληθηκε στην πλατεια ταξιμ. την ωρα που πυρποληθηκε η Σεργουλ ειχε ενα πανο διπλα της που εγραφε:"η απομονωση θα σπασει", στις 28 Δεκεμβρη η Σεργουλ υπεκυψε στο νοσοκομειο. Η ανακοινωση της DHKP-C για τη Σεργουλ κατεληγε:"εχουμε πεθανει 118 φορες για τα πιστευω μας αλλα ποτε δε θα τα εγκαταλειψουμε".

"Γνωρισα" τον 17χρονο Φερχατ Γκερτσεκ, που εμεινε παραλυτος απο σφαιρες αστυνομικων και καταδικαστηκε σε 15 χρονια και 4 μηνες καθειρξη γιατι διενειμε στη γειτονια του στην Κωνσταντινουπολη το επαναστατικο εντυπο "πορεια για την ανεξαρτησια, τη δημοκρατια και το σοσιαλισμο"

"Γνωρισα" τη Τζαναν και τη Ζεχρα Κουλακσιζ δυο αδερφες που εχασαν(?) τη ζωη τους στην απεργια πεινας μεχρι θανατου

                

αξιζει πραγματικα οποιος μπορει να συμπαρασταθει με την παρουσια του στον Ανθρωπο που διωκεται για τα πιστευω του.

 

Ακολουθει η αυτοβιογραφικη επιστολη του ιδιου

 

Γράμμα από την φυλακή

Nevzat KALAYCI: Θέλω να μείνω ελεύθερος. 

Η πρώτη σύλληψη μου και κράτηση έγινε στη Σμύρνη τον Αύγουστο του 1990. Κρατήθηκα για 13 μέρες. Και επί 13 μέρες υπέστην ψυχολογική και σωματική βία. Μόλις άρχισε η κράτηση μου στη Διεύθυνση Ασφαλείας Σμύρνης μου έδεσαν τα μάτια. Μετά με ξάπλωσαν κάτω και άρχισαν να μου στρίβουν τους όρχεις. Κατόπιν άρχισαν να μου κάνουν ηλεκτροσόκ σε όλο το σώμα μου και κύρια στα γεννητικά όργανα.

Μετά μου έδεσαν τα χέρια πίσω και για να μην μείνουν σημάδια τα έδεσαν και σε μια σαμπρέλα και με κρέμασαν ανάποδα. Όταν με είχαν κρεμασμένο μου ξανάκαναν ηλεκτροσόκ. Ύστερα μου έσφιξαν τα μεγάλα δάχτυλα του ποδιού με ένα εργαλείο σαν τανάλια. Μετά με οδήγησαν σε ένα χώρο σαν μπάνιο, με έγδυσαν και με έριξαν κρύο νερό με μεγάλη πίεση. Κατόπιν άρχισαν να μου διοχετεύουν αέρα με ένα όργανο σαν έλικα. Τη δεύτερη μέρα των βασανιστηρίων συνέλαβαν και έθεσαν υπό κράτηση και τη σύζυγο μου. Την βασάνιζαν και μ’ έβαλαν ν’ ακούω τις φωνές της. Μου είπαν: τώρα έχει σειρά η κόρη σου (τότε ήταν 9 χρονών) θα την φέρουμε εδώ και θα την βασανίσουμε κι εκείνη. Τις επόμενες μέρες συνεχίστηκαν τα βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ και με χτυπήματα στα γεννητικά όργανα. Μετά από 13 φυλακίστηκα. Έγινε το δικαστήριο και καταδικάστηκα συνολικά σε 10 χρόνια φυλάκισης με την κατηγορία ότι ήμουν μέλος της οργάνωσης και κρεμούσα πανό. Μετά από δύο χρόνια, τον Αύγουστο του 1992 αποφυλακίστηκα υπό όρους.

Πριν συλληφθώ και κρατηθώ είχα συνδικαλιστική δράση στο συνδικάτο Petrol-İş. Είχα δραστηριότητες στο συνεταιρισμό Pet-Koop Tüketim. Επίσης, ήμουν μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου στην επαρχία Αλίαγα του νομού Σμύρνης, διετέλεσα αντιπρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, και Πρόεδρος της Επιτροπής ενάντια στην Περιβαλλοντική Ρύπανση. Εν ολίγοις, ήμουν ένας συνδικαλιστής, συνεταιριστής, δραστήριο μέλος του Δήμου και οικολόγος. Αυτή την περίοδο της φυλάκισης μου κρατήθηκα στις φυλακές του Μπουτζά στη Σμύρνη. Οι συνθήκες στις φυλακές ήταν πολύ άσχημες. Τα φαγητά ήταν άσχημα, απαγορευόταν τα πάντα, η αλληλογραφία, η επικοινωνία. Για παράδειγμα, με την κατηγορία ότι κατά τον προαυλισμό μας τραγουδούσαμε ομαδικά, μας τιμωρούσαν με απαγόρευση αλληλογραφίας και επικοινωνίας για τρεις μήνες. Κι εμείς, το Νοέμβρη του 1990 κάναμε απεργία πείνας 40 ημερών, δεχόμενοι μόνο το νερό. Συμμετείχα και εγώ. Στις 3 Ιουλίου 1991 δεχτήκαμε επίθεση από τους στρατοχωροφύλακες, από τους φύλακες των φυλακών και από τους πυροσβέστες. Σε όλο το σώμα μου υπήρχαν σημάδια από χτυπήματα. Έσπασαν τα πλευρά μου. Μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μεταφέρθηκα στις φυλακές Kemalpaşa της Σμύρνης. Μετά από λίγο άνοιξαν οι φυλακές απομόνωσης στο Εσκισεχίρ. Με αίτημα να κλείσουν εκείνες οι φυλακές και να καλυτερεύσουν οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές που ήμουν, συμμετείχα σε απεργία πείνας 45 ημερών, δεχόμενος μόνο ζάχαρη και αλάτι. Αργότερα οδηγήθηκα στιες φυλακές των Βουρλών της Σμύρνης. Και εδώ, τον Ιούνη του 1992, είχα σοβαρά προβλήματα υγείας. Δεν με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Έκανα απεργία πείνας χωρίς λήψη και νερού 5 ημερών, με αίτημα να μεταφερθώ στο νοσοκομείο. Όσο ήμουν φυλακισμένος στις φυλακές του Μπουτζά συμμετείχα πολλές φορές σε μικρές ή μεγάλες απεργίες πείνας, άλλοτε 3 και άλλοτε 10-15 ημερών. Αποφυλακίστηκα υπό όρους τον Αύγουστο του 1992 και τον Απρίλιο του 1993 συνελήφθηκα και κρατήθηκα για 13 μέρες στο Τμήμα Κατά της Τρομοκρατίας της Ασφάλειας Σμύρνης. Με πέρασαν πάλι από πολλά βασανιστήρια. Μετά από 3 χρόνια μου ξανάδεσαν τα μάτια. Άρχισαν πάλι να με βασανίζουν με το στρίψιμο των όρχεων. Μετά, με έδεσαν σε έναν πάγκο και μου έκαναν ηλεκτροσόκ σε όλο το σώμα, ρίχνοντας ταυτόχρονα νερό ?(για να μην μείνουν σημάδια). Η διοχέτευση ηλεκτρισμού γινόταν κυρίως στα γεννητικά μου όργανα, στα χείλη μου και μέσα στο στόμα μου. Για μεγάλο διάστημα μου έκαναν βασανιστήρια με ηλεκτροσόκ και με στρίψιμο των όρχεων. Μετά από αυτή την κράτηση μου αφέθηκα ελεύθερος μέχρι να γίνει η δίκη. Πριν από αυτή την κράτηση μου, δεχθήκαμε επίθεση από τις ειδικές δυνάμεις άμεσης δράσης της αστυνομίας με την αιτιολογία ότι φωνάξαμε συνθήματα κατά τη συναυλία του συγκροτήματος Εκίν στην Πέργαμο. Μας επιτέθηκαν με λύσσα. Με χτυπούσαν με σιδερολοστό στο κεφάλι. Για πολλή ώρα το αίμα έτρεχε. Όλο το σώμα μου ήταν γεμάτο από τα σημάδια της επίθεσης. Από αυτό το γεγονός δεν συνελήφθηκα. 

Τον Απρίλιο του 1995, λόγω της πολιτικής δράσης μου συνελήφθηκα και κρατήθηκα πάλι στην Ασφάλεια Σμύρνης. Κρατήθηκα για 13 ή 15 μέρες. Πάλι έγινα αντικείμενο των ίδιων βασανιστηρίων. Τα βασανιστήρια συνεχίστηκαν και στο αυτοκίνητο που μας μετέφερε από την Ασφάλεια Σμύρνης στις φυλακές, αφού δεχθήκαμε την λυσσαλέα επίθεση των ειδικών αστυνομικών δυνάμεως άμεσης δράσης. Το κεφάλι μου και το σώμα μου είχαν γεμίσει και πάλι μελανιές. Κατόπιν, το Δικαστήριο Κρατικής Ασφάλειας με καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης 30 χρόνων, με την κατηγορία ότι ήμουν καθοδηγητής της οργάνωσης. Έμεινα πάλι φυλακισμένος στις φυλακές Μπουτζά της Σμύρνης. Στις 21 Σεπτέμβρη 1995 δέχτηκα δολοφονική επίθεση. Όλες οι διαστάσεις των επιθέσεων κυκλοφόρησαν αργότερα σε βιβλίο. Σ’ αυτή την επίθεση έπεσαν μάρτυρες τρεις φίλοι μου. Εγώ πέρασα εγκεφαλικό επεισόδιο. Μου είχαν σπάσει και τα δάχτυλα. Στην πτέρυγα ήμασταν 40 άτομα. Τα κεφάλια όλων μας ήταν σπασμένα. Τα χέρια μας σπασμένα. Στην επίθεση εναντίον μας πήραν μέρος στρατοχωροφύλακες, φύλακες των φυλακών και πυροσβέστες. Κατά την επίθεση πέταξαν περίπου 80 βόμβες κρότου και καπνογόνα. Μας χτυπούσαν όλους στο κεφάλι με σιδερολοστούς. Η πτέρυγα μας μετατράπηκε σε λίμνη αίματος. Κατά την επίθεση πέρασα παροδική απώλεια συνείδησης. Μας μετέφεραν όλους σε νοσοκομείο. Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν και στο νοσοκομείο. Οι στρατοχωροφύλακες ανοίγοντας ή κλείνοντας τελείως τους ορούς μας, προσπάθησαν να μας δολοφονήσουν. Σωθήκαμε με τη βοήθεια των γιατρών και των νοσοκόμων. Η εγκεφαλική μου αιμορραγία σταμάτησα τη νύχτα κατά τις 2 η ώρα από τα πηκτικά φάρμακα που μου έβαλαν στον ορό. Για μία εβδομάδα νοσηλεύτηκα στο τμήμα Εντατικής θεραπείας. Για μεγάλο χρονικό διάστημα είχα ιλίγγους, μου έκαναν 9 ράμματα στο κεφάλι.

Τον Μάιο του 1996, όταν ξαναλειτούργησαν οι φυλακές Τύπου Κελιών του Εσκισεχίρ, αρχίσαμε απεργία πείνας σε όλες τις φυλακές. Αυτή η μορφή αντίστασης μας μετά από την 45η μέρα μετατράπηκε σε νηστεία θανάτου. Συμμετείχα και εγώ στην 1η ομάδα της αντίστασης μας στις φυλακές του Μπουτζά. Η αντίσταση μας συνεχίστηκε για 69 μέρες. Έκανα κι εγώ νηστεία θανάτου 60 ημερών. Αφού έκαναν δεκτά τα αιτήματα μας, η αντίσταση μας τελείωσε με νίκη στις 27 Ιούλη 1996. Σε αυτή τη νηστεία θανάτου έπεσαν μάρτυρες 12 επαναστάτες κρατούμενοι. Δεκάδες κρατούμενοι που έμειναν ζωντανοί αρρώστησαν από τη νόσο Wernice-Korsakof. Από την ίδια νόσο προσβλήθηκα και εγώ.

Το 1998 και το 1999 δεχτήκαμε επίθεση στην αίθουσα συναντήσεων στις φυλακές του Μπουτζά. Μας χτύπησαν στο κεφάλι με σιδερολοστούς. Έχασα πολύ αίμα και μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο.

Το Νοέμβρη του 1999 με μετέφεραν στις φυλακές Ειδικού Τύπου στην Πούρσα. Έμεινα εδώ μέχρι τη δολοφονική επίθεση της 19 Δεκέμβρη 2000.

Τον Οκτώβρη του 2000, όταν ήρθε στο προσκήνιο η λειτουργία φυλακών τύπου F, σε πολλές φυλακές άρχισαν Νηστείες Θανάτου. Στις 19 Δεκέμβρη 2000, το κράτος, κατά τις 03 τα ξημερώματα, άρχισε ταυτόχρονα δολοφονικές επιθέσεις σε 20 φυλακές. Αυτή την επίθεση εγώ την έζησα στις φυλακές ειδικού τύπου στην Πούρσα. Και σε αυτή την επίθεση συμμετείχαν αστυνομικοί, φύλακες των φυλακών και πυροσβέστες. Σε αυτή την επίθεση σε όλες τις φυλακές δολοφονήθηκαν 28 επαναστάτες κρατούμενοι. Ειδικά στις φυλακές Μπαϊράμπασα της Κωνσταντινούπολης παρατηρήθηκε μια θηριωδία. 6 κρατούμενες γυναίκες καήκαν ζωντανές. Στις επιθέσεις χρησιμοποιήθηκαν χημικά αέρια και συμμετείχαν και ελικόπτερα. Οι κρατούμενοι δολοφονήθηκαν με μακρύκαννα όπλα. Όσοι σώθηκαν και οι τραυματίες μεταφέρθηκαν στις φυλακές τύπο F.  

Εγώ, έζησα ως εξής αυτή τη δολοφονική επίθεση: Το κράτος ονόμασε αυτή την επίθεση «Επιχείρηση Επιστροφής στη Ζωή». Δεν ήταν καθόλου έτσι. Προσπάθησαν να δολοφονήσουν όσους έκαναν νηστεία θανάτου αλλά και όλους τους κρατούμενους. Μετά την επιχείρηση κρατικοί αξιωματούχοι δήλωσαν: Οι νεκροί ήταν λιγότεροι από ότι αναμέναμε. Γύρω στις 03.00 τα χαράματα οι στρατοχωροφύλακες και οι φύλακες των φυλακών άρχισαν να ρίχνουν βόμβες αερίου. Κατόπιν άρχισαν την παροχή αερίου με κομπρεσέρ. Από τα αέρια μας ερχόταν πνιγμός. Η νηστεία θανάτου βρισκόταν στην 60η μέρα. Σ’ αυτούς επέδρασε πολύ. Στις φυλακές ειδικού τύπου στην Πούρσα, από αυτούς που έκαναν νηστεία θανάτου δύο άτομα για να σταματήσουν την επίθεση αυτοπυρπολήθηκαν και έπεσαν μάρτυρες. Τρυπήσαμε την οροφή και τους τοίχους, καταφύγαμε και στριμωχτήκαμε σε μια πτέρυγα. Μετά από μισή ώρα ακριβώς ξαναρίξανε μέσα καπνογόνα. Κατόπιν άρχισαν να μας χτυπούν και να μας συλλαμβάνουν όλους έναν έναν. Σχημάτισαν ένα διάδρομο από στρατιώτες και μας έσπασαν τα κεφάλια χτυπώντας μας με σιδερολοστούς. Κι εμένα με έβρισαν και με τραυμάτισαν χτυπώντας μου στο κεφάλι. Με πέταξαν προσωρινά σε ένα κελί. Η αιμορραγία δεν σταματούσε, για 4-5 ώρες δεν μπορούσα ν’ ανοίξω τα μάτια μου. Έπρεπε να μου κάνουν ράμματα, όμως δεν με πήγαν στο νοσοκομείο. Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν και στα κελιά. Ορισμένους από εμάς μας πήραν χτυπώντας μας από τα κελιά για να μας μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Συνέχισαν να επιτίθενται λυσσαλέα στους τραυματίες τόσο κατά τον πηγαιμό προς το νοσοκομείο όσο και κατά την επιστροφή. Εμένα και τους φίλους μου μας πήγαν στις φυλακές τύπου F στην Αδριανούπολη. Οι επιθέσεις συνεχίστηκαν και εκεί τόσο κατά την καταγραφή μας όσο και κατά την σωματική έρευνα. Μας χτυπούσαν και με τη βία μας ξύρισαν τα κεφάλια. Εμένα με έκλεισαν με τη βία σε ένα κελί ενός μόνο ατόμου. Μέχρι να αποφυλακιστώ, τον Αύγουστο του 2000, εκτός από τους τελευταίους δύο μήνες, έμενα μόνος μου στο κελί. Τους τελευταίους δύο μήνες έμεινα σε κελί 3 ατόμων.

Οι φυλακές τύπου F αποτελούνταν από δύο τύπους κελιών. Ενός και τριών ατόμων. Τα κελιά ενός ατόμου ήταν 8 τετραγωνικά μέτρα. Είχαν μέσα τουαλέτα και μπάνιο. Ο προαυλισμός αυτών που έμεναν σε κελιά ενός μόνο ατόμου γινόταν άλλοτε ανά ένας, άλλοτε ανά δύο και άλλοτε ανά τρεις. Ο προαυλισμός των τριών ατόμων διαρκούσε ελάχιστα, υπήρχαν μεγάλοι τοίχοι και ο ήλιος φαινόταν ελάχιστα.

Και στα κελιά τριών ατόμων έβαζαν μόνο ένα άτομο και έτσι έμενες και πάλι μόνος. Οι φυλακές τύπου F είναι φυλακές αυστηρής απομόνωσης, αποσκοπούν στην απομόνωση του ατόμου από τους ανθρώπους, να τον απομονώνουν από τις σκέψεις του (να τον υποτάξουν), και σιγά σιγά να τρελάνουν τους ανθρώπους, να τους οδηγήσουν στην αυτοκτονία. Συνέβη και αυτό, στις φυλακές τύπου F αυτοκτόνησαν πολλοί φίλοι μου. Κι εγώ μια φορά σκέφτηκα ν’ αυτοκτονήσω. Σ’ αυτά τα 2,5 χρόνια που έμεινα έγινα παρανοϊκός, σχιζοφρενής. Επίσης αρρώστησα από τη νόσο Korkakof. Τη σχιζοφρένεια την απόκτησα τον Μάιο του 2002. Τον Ιούνη του 2002 έκανα νηστεία θανάτου 12 ημερών χωρίς να δέχομαι νερό. Με πήγαν στο νοσοκομείο. Έμεινα στην πτέρυγα των καταδικασμένων. Επί 5 μέρες δεν με άφηναν να κοιμηθώ. Η κατάσταση μου της παρανοϊκότητας και της σχιζοφρένειας χειροτέρεψε. Τον Αύγουστο του 2000 η Ιατροδικαστική υπηρεσία, λόγω του συνδρόμου Korkakof, ανέβαλε την ποινή μου για 6 μήνες και έμεινα ελεύθερος. Κατόπιν ανέβαλαν την ποινή μου λόγω της παρανοϊκότητας και της σχιζοφρένειας μου. Στην τελευταία αναβολή, τον Αύγουστο του 2005, αποφάσισαν να με κλείσουν στο ψυχιατρικό νοσοκομείο της Μαγνησίας. Στόχος τους ήταν, σ’ αυτό το νοσοκομείο που οι συνθήκες ήταν χειρότερες από εκείνες των φυλακών τύπου F, να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η κατάσταση της υγείας μου, και μετά, με την αιτιολογία ότι η υγεία μου βελτιώθηκε, να με ξανακλείσουν στις φυλακές τύπου F. Σ’ αυτό το νοσοκομείο οι συνθήκες ήταν τέτοιες που και ένας υγιής να έμπαινε έβγαινε άρρωστος. Η μόνη μου τύχη ήταν να φύγω από εκεί και να έρθω εδώ. Και αυτό έκανα. Το 2006, τις πρώτες μέρες του Γενάρη, ήρθα εδώ.

Όταν ήμουν κρατούμενος στις φυλακές τύπου F, δέχτηκα δύο φορές την επίθεση των στρατιωτών και των φυλάκων. Εκείνη την περίοδο επιτέθηκαν και σ’ εκείνους που έκαναν νηστεία θανάτου έξω από τις φυλακές, στο Küçük Armutlu της Κωνσταντινούπολης. Τέσσερις σύντροφοι μας έπεσαν μάρτυρες. Η μεγάλη αντίσταση μας, τόσο μέσα όσο και έξω από τις φυλακές, συνεχίστηκε για 7 χρόνια. Σ’ αυτό το χρονικό διάστημα έπεσαν μάρτυρες 122 άτομα.

Στις φυλακές τύπου F υπάρχει μεγάλη αυθαιρεσία. Επιβάλλονταν ποινές χρόνων που απαγόρευαν την αλληλογραφία, την τηλεφωνική επικοινωνία και τις επισκέψεις. Οι κρατούμενοι δεν μπορούν να δεχτούν τις επισκέψεις της οικογένειας τους. Αυτοί που κρατούνται στις φυλακές τύπου F δέχονται συνέχεια επιθέσεις από τους φύλακες και τους στρατιώτες και μεταφέρονται στο νοσοκομείο μετά από πολύ καιρό. Αλλά και εκεί δεν τους περιθάλπουν. Οι άρρωστοι κρατούμενοι εγκαταλείπονται στο θάνατο. Οι μελλοθάνατοι δεν αποφυλακίζονται. Αφήνονται μόνο όταν είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Τρανό παράδειγμα η συντρόφισσα Γκιουλέρ Ζερέ. Έπασχε από καρκίνο, δεν αποφυλακίστηκε. Όταν αφέθηκε ήταν πολύ αργά. Έπεσε μάρτυρας έξω. Ακόμη και τώρα σε δεκάδες κρατούμενους παρεμποδίζεται η περίθαλψη τους, δεν αποφυλακίζονται. Εάν με εκδώσετε στην Τουρκία θα έρθω αντιμέτωπος με αυτή την κατάσταση. Στις φυλακές της Τουρκίας, τα τελευταία 10 χρόνια, 2 χιλιάδες πολιτικοί και ποινικοί κρατούμενοι και κατάδικοι έχασαν τη ζωή τους. Αυτός ο αριθμός δόθηκε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Τουρκίας. Αυτό το μήνα έχασε τη ζωή του ένας ποινικός κρατούμενος μετά από επίθεση που δέχτηκε. Τα βασανιστήρια στην Τουρκία συνεχίζονται σε όλη την έκταση τους. Στην Ασφάλεια, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, πραγματοποιούνται συστηματικά βασανιστήρια. Φωτεινό παράδειγμα ο σύντροφος μας Engin Çeber, που άρχισαν να τον βασανίζουν από τη στιγμή που τον συνέλαβαν. Συνέχισαν στην Ασφάλεια και μετά στις φυλακές. Δολοφονήθηκε με βασανιστήρια. Άνοιξε δίκη ενάντια στους βασανιστές, η οποία συνεχίζεται.

Στην Τουρκία οι άνθρωποι πυροβολούνται και δολοφονούνται στη μέση του δρόμου. Παράδειγμα ο σύντροφος Ferhat Gerçek. Πυροβολήθηκε στη μέση του δρόμου όταν διένειμε ένα περιοδικό και έμεινε παράλυτος. Τώρα συνεχίζει τη ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι. Τον περασμένο μήνα είχαμε άλλη μια εκτέλεση στη μέση του δρόμου. Χτυπήθηκε και δολοφονήθηκε από την αστυνομία ο σύντροφος μου Hasan Selim Gönen. Η συντρόφισσα Sultan Işıklı που ήταν μαζί του, τραυματίστηκε βαριά.

Στην Τουρκία υπάρχουν μαζικοί τάφοι πατριωτών και επαναστατών που δολοφονήθηκαν. Τρανό παράδειγμα ο σύντροφος μου Ali Yıldız. Για να ανοιχτεί ο μαζικός τάφος όπου είναι θαμμένος ο Ali Yıldız, ο αδελφός του έκανε νηστεία θανάτου. Υπάρχουν ακόμη δεκάδες μαζικοί τάφοι που δεν άνοιξαν. Παράδειγμα ο σύντροφος Ayhan Efeoğlu. Μετά τη σύλληψη του δολοφονήθηκε και μολονότι είναι γνωστό που θάφτηκε ο τάφος δεν ανοίχτηκε.

Στην Τουρκία, μολονότι οι δημοκρατικοί φορείς είναι νόμιμοι, χαράματα δέχονται την έφοδο τεθωρακισμένων και ελικοπτέρων, εκατοντάδες άτομα συλλαμβάνονται και βασανίζονται λόγω της πολιτικής δράσης τους.

Αυτά τα λίγα που περιέγραψα αποδεικνύουν ότι στην Τουρκία ακόμη υπάρχει ο φασισμός. Υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να περιγράψω. Εάν με στείλετε στην Τουρκία θα περάσω και πάλι από βασανιστήρια. Θα δεχτώ νέες δολοφονικές επιθέσεις. Θα παρεμποδιστεί η φαρμακευτική αγωγή μου. Θα με κλείσουν στις φυλακές τύπου F. Έτσι μπορώ να σας περιγράψω ότι θα μείνω φυλακισμένος πολλά χρόνια μέχρι να πεθάνω. Η δικαστική κατάσταση μου στην Τουρκία έχει ως εξής:

Το 1990 καταδικάστηκα σε φυλάκιση 10 χρόνων, έμεινα φυλακισμένος 2 χρόνια και αποφυλακίστηκα (αποφυλάκιση υπό όρους).

Η αποφυλάκιση υπό όρους αναιρέθηκε το 1995 όταν καταδικάστηκα. Με φυλάκισαν για να εκτίσω το υπόλοιπο της ποινής μου. Η νέα μου καταδίκη είναι 30 χρόνια φυλάκιση και άρχιζε από το 2000. Τον Αύγουστο του 2002 αποφυλακίστηκα. Από τη νέα ποινή μου εξέτισα τα 2,5 χρόνια. Επειδή ζήτησα εδώ πολιτικό άσυλο θα αναιρέσουν και την υπό όρους αποφυλάκιση της νέας μου ποινής. Θα με κλείσουν στις φυλακές για 30 χρόνια. Και αν με στείλετε στην Τουρκία θα ανοιχτεί άλλη μια δίκη σε βάρος μου, και αν με καταδικάσουν με φυλάκιση άλλων 10 χρόνων, θα έχω μια ποινή φυλάκισης συνολικά 40 χρόνια. Σήμερα είμαι 53 χρονών. Εάν μείνω κατά μέσο όρο στις φυλακές 40 χρόνια θα αποφυλακιστώ όταν θα είμαι 90 χρονών. Βέβαια, αν δεν δολοφονηθώ. Βάσει αυτών εκδώστε την απόφαση σας.

Τι έκανα αφ’ ότου ήρθα στην Ελλάδα και μετά. Ασχολήθηκα πρώτα με την θεραπεία μου, δύο φορές νοσηλεύτηκα στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί. Μου χορηγήθηκε το φάρμακο Leponex το οποίο με βοήθησε. Πριν από περίπου 4 χρόνια ήρθα στη Θεσσαλονίκη. Η περίθαλψη μου εδώ έγινε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Σταυρούπολης από τον γιατρό Ιμπραηχίμ Ουζούνογλου (μιλάει και τουρκικά) και συνεχίζεται.

Εδώ είμαι μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης των Πολιτικών Κρατουμένων στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Συμμετείχα σε δημοκρατικές, πολιτικές δραστηριότητες. Σε ενημερωτικές εκστρατείες, μοιράζοντας φυλλάδια και το περιοδικό ο Αγώνας. Όλα αυτά στα μέτρα των δυνατοτήτων μου και όσο μου επέτρεπε η ασθένεια της σχιζοφρένειας από την οποία πάσχω.

Συνελήφθηκα στις 21 Φεβρουαρίου 2012 και αφέθηκα ελεύθερος στις 25 Ιουλίου 2012. Είχα αθωωθεί.

Θέλω να μείνω ελεύθερος. 

Nevzat KALAYCI