...
"Το μόνον που προς στιγμήν, εδημιούργησε μεσα της κάποιο παράπονον, ήτο η σκεψις ότι ο καμαρότος, φοβούμενος μήπως επανέλθη ή Γερτρούδη εις τον θάλαμο της πριν από αυτην, δεν της το έκανε απο πίσω, δεν την εγάμησε εις τον πρωκτόν, αναβάλλων την εκτέλεσιν του σοδομισμού δι΄ άλλην φοράν, μολις διεπίστωσε, κατόπιν μιας δοκιμής(κατά την διάρκειαν της οποίας ο λάγνος θαλαμηπόλος του "Μεγάλου Ανατολικού" έχυσε εν τέλει επι των γλουτών της-τουτέστιν απ' έξω) ότι η οπή του κώλου της ήτο τόσον μικρά, τόσον στενή, που θα εχρειάζετο, εάν δεν ήθελε να την τραυματίση σοβαρώς, οχι μόνον μεγάλη ποσότητα βαζελίνης ή βούτυρου, αλλά και κόπον και χρόνον και υπομονήν και επιμονήν, ώστε να εισδύση πλήρως ένα τόσον ογκώδες πέος όσον το ιδικόν του εις τον κώλον της, και να τη γαμήση εκεί, λησμονούσα τώρα τελείως, εν τη εξάρσει κα τη ευφροσύνη της, το δραματικόν επεισόδιον που εδημιουργήθη εις τους Παρισίους, προ ολίγων ημερών, εις τας σχέσεις της με το "Συρκούφ", όταν ο υπηρέτης εκείνος του ξενοδοχείου εις το οποίον διέμενε ηθέλησε να της κάμη αυτο ακριβώς που τωρα επιθυμούσε η ιδία, τουτέστιν να τη γαμήση εις τον κώλον, ενώ εκείνη, τοτε, τον ικέτευε να μην το κάμη, φοβουμένη τας διαστάσεις της ψωλής του Παρισινού εραστού της . . .
Τι κρίμα-έλεγε, τώρα, η εν ιμερική εξάρσει διατελούσα κόρη-, τι κρίμα που δεν την εγάμησε εις τον κώλον ο καμαρότος του υπερωκεανίου. . . Τι κρίμα αλήθεια, τι κρίμα!. . .Όμως θα ημπορούσε να της κάμη αυτό-εξηκολούθησε να σκεπτεται η Φλώσσυ-, θα ημπορούσε να την κωλογαμήση, αύριον ή μεθαύριον, και ας εξεσχίζετο ολίγον ο πρωκτός της, θα ημπορούσε κάλλιστα να την γαμήση μιαν άλλην ημέραν εις τον κώλον-εσκέπτετο ακόμη η απαλή ως μαγνόλια παίς, βαδίζουσα ως εν ονειρω- και ευθύς κάθε παράπονον απέπτη απ' την ψυχην της . . . Τώρα ησθάνετο απολύτως ευτυχής. Δεν είχε πλέον κανένα καϋμόν. Είχε μόνον την γεύσιν του σπέρματος του καμαρότου εις το στόμα της, και εις την ψυχήν της την εκστασιν της ηδονής . . ."
Ανδρέας Εμπειρικος Ο Μεγας Ανατολικος Μερος Πρωτον-Τομος Β σελ 225-226
"Το μόνον που προς στιγμήν, εδημιούργησε μεσα της κάποιο παράπονον, ήτο η σκεψις ότι ο καμαρότος, φοβούμενος μήπως επανέλθη ή Γερτρούδη εις τον θάλαμο της πριν από αυτην, δεν της το έκανε απο πίσω, δεν την εγάμησε εις τον πρωκτόν, αναβάλλων την εκτέλεσιν του σοδομισμού δι΄ άλλην φοράν, μολις διεπίστωσε, κατόπιν μιας δοκιμής(κατά την διάρκειαν της οποίας ο λάγνος θαλαμηπόλος του "Μεγάλου Ανατολικού" έχυσε εν τέλει επι των γλουτών της-τουτέστιν απ' έξω) ότι η οπή του κώλου της ήτο τόσον μικρά, τόσον στενή, που θα εχρειάζετο, εάν δεν ήθελε να την τραυματίση σοβαρώς, οχι μόνον μεγάλη ποσότητα βαζελίνης ή βούτυρου, αλλά και κόπον και χρόνον και υπομονήν και επιμονήν, ώστε να εισδύση πλήρως ένα τόσον ογκώδες πέος όσον το ιδικόν του εις τον κώλον της, και να τη γαμήση εκεί, λησμονούσα τώρα τελείως, εν τη εξάρσει κα τη ευφροσύνη της, το δραματικόν επεισόδιον που εδημιουργήθη εις τους Παρισίους, προ ολίγων ημερών, εις τας σχέσεις της με το "Συρκούφ", όταν ο υπηρέτης εκείνος του ξενοδοχείου εις το οποίον διέμενε ηθέλησε να της κάμη αυτο ακριβώς που τωρα επιθυμούσε η ιδία, τουτέστιν να τη γαμήση εις τον κώλον, ενώ εκείνη, τοτε, τον ικέτευε να μην το κάμη, φοβουμένη τας διαστάσεις της ψωλής του Παρισινού εραστού της . . .
Τι κρίμα-έλεγε, τώρα, η εν ιμερική εξάρσει διατελούσα κόρη-, τι κρίμα που δεν την εγάμησε εις τον κώλον ο καμαρότος του υπερωκεανίου. . . Τι κρίμα αλήθεια, τι κρίμα!. . .Όμως θα ημπορούσε να της κάμη αυτό-εξηκολούθησε να σκεπτεται η Φλώσσυ-, θα ημπορούσε να την κωλογαμήση, αύριον ή μεθαύριον, και ας εξεσχίζετο ολίγον ο πρωκτός της, θα ημπορούσε κάλλιστα να την γαμήση μιαν άλλην ημέραν εις τον κώλον-εσκέπτετο ακόμη η απαλή ως μαγνόλια παίς, βαδίζουσα ως εν ονειρω- και ευθύς κάθε παράπονον απέπτη απ' την ψυχην της . . . Τώρα ησθάνετο απολύτως ευτυχής. Δεν είχε πλέον κανένα καϋμόν. Είχε μόνον την γεύσιν του σπέρματος του καμαρότου εις το στόμα της, και εις την ψυχήν της την εκστασιν της ηδονής . . ."
Ανδρέας Εμπειρικος Ο Μεγας Ανατολικος Μερος Πρωτον-Τομος Β σελ 225-226
Θεούλης...
ΑπάντησηΔιαγραφή